اراده کــن ،اراده کــن، پــیــاده را سواره کن // اراده را ،اراده را بسان سنــگ خــاره کـن
اراده کــن ،اراده کــن، پــیــاده را سواره کن // اراده را ،اراده را بسان سنــگ خــاره کـن
بــرو بـــه آســمــان و صید صـد ســتاره کن // قیود روزمرّگی به هم بریز و پاره کن
اراده کــن، اراده کــن و راه سیــل را بـبـند /// مــسیـر آب را بــه بــاغ زندگی نـــظاره کـن
بـرو بـه دشـت عاشقی، بچین گل سپید عشق // وکینه را زخود رها و مهر را دوباره کن
بـگــیـر آفــتــاب را بــدســت و بــا دمـای آن // مـحیــط سـرد آشیانه را پــر از شـراره کـن
بخوان سرود عشق را به سجده گاه معـرفت // صــدای خـود بــلنـد از فــراز آن مـنـاره کـن
وبا تلاش و سعی رام کــن سمند سرکش غرور // جفا و جور را بهل ولی وفا هماره کن
ســبــد ســبــد گل امــیــد به باغ خُرّمت بکار // و خوب باش و با صفا زهر بدی کناره کـن
کنــار زن زمین سـنگلاخ وادی بلا // ودشت سـبـز مـهـر را هــزارهـا قـــواره کـن
اراده می کند توراچو کوه سخت و اسـتـوار // شکاف سنگ خاره را بنای بُرج و باره کـن
اراده «جاودانه» می کند تــورا بــه دشت زندگی // بیا و عشق و شور را یکی یکی شـمـاره کــن
👤 محمد جاوید