قرآن ،سوره عنکبوت آیه ۴۱

قرآن ،سوره عنکبوت آیه ۴۱

خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن.

از فراز گردنه خرد و خراب و مست
باد میپیچد.
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من!
آی نی زن که تو
را آوای نی برده ست دور از ره کجایی؟

خانه ام ابری ست اما
ابر بارانش گرفته ست.
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره ، نی زن که دائم می نوازد نی ، در این دنیای ابراندود
راه
خود را دارد اندر پیش.

اینقدر من خانه ویران از نگاهی کیستم
خاکوار افتاده آیا خاک بایی کیستم
در فقیری این دل من بادشاهی میکند
اینقدر مغرور آیا از برای کیستم
می برد این جلوه های رنگ رنگ از خود مرا
میشوم قدر ونوازش- درسرایی کیستم
از کدامین چشمه سار آغاز گردیدم چنین
میشوم دریایی و بی انتهای کیستم
درجهان افتاده ام – مانند نقش یادگار
اینقدر ها جاودانی از بقایی کیستم
چون زبور و چون اهورادر نوار روزگار
دلربایی میکنم آیا صدایی کیستم!
تلخ وشیرینی ندارم- صاف بازی میکنم
خوش نصیب آیا ز ابراز دعایی کیستم