یا رب سببی ساز که یارم به سلامت                بازآید و برهاندم از بند ملامت


یا رب سببی ساز که یارم به سلامت                بازآید و برهاندم از بند ملامت

           خاک ره آن یار سفرکرده بیارید                         تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت

               فریاد که از شش جهتم راه ببستند                   آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

              امروز که در دست توام مرحمتی کن                 فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

     ای آن که به تقریر و بیان دم زنی از عشق         ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت

     درویش مکن ناله ز شمشیر احبا                    کاین طایفه از کشته ستانند غرامت

  در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی              بر می‌شکند گوشه محراب امامت

       حاشا که من از جور و جفای تو بنالم                بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت

      کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ                     پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت

👤 حافظ

ماه بالای سر آبادی است

اهل ابادی در خواب است

باغ همسایه چراغش روشن،

من چراغم خاموش

ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب كوزه آب

غوك ها می خوانند

مرغ حق هم گاهی

كوه نزدیك است، پشت افراها، سنجد ها

و بیابان پیداست

سنگ ها پیدا نیست، گلچهه ها پیدا نیست

سایه ها یی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست

نیمه شب بباید باشد

دب اكبر آن است، دو وجب بالاتراز بام

آسمان آبی نیست، روز ابی بود

یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم

یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بز ها بردارم،

طرحی از جارو ها، سایه ها شان در آب

یاد من باشد , هر چه پروانه كه می افتد در آب , زود از آب

درآورم

یاد من باشد فردا لب جوی، حوله ام را هم با چوبه بشویم

یاد من باشد تنها هستم

ماه بالای سر تنهایی است

👤 سهراب سپهری

تیم هنری زمیم